Familiebezoek: Genieten met een grote G

Lieve familie en trouwe volgers,

Op het moment van schrijven zit ik langs de kant van het zwembad in Rudare, een van de buitenwijken van Zveçan. Het is een graadje of 34, de lucht is strakblauw, op de achtergrond klinkt typische Servische turbofolk en ik ben net klaar met het uitpluizen van de vele foto’s die gemaakt zijn tijdens de bezoeken van Jeroen, mijn moeder Marina en Jessika hier begin juli.

Over die twee weken dat zij hier waren wil ik het vandaag hebben. Het lijkt alweer zo lang geleden, al is er pas (of juist alweer) een maand voorbij gegaan sinds ik samen met mijn moeder en grote kleine zus door Prizren geslenterd heb, en nog langer sinds ik samen met Jeroen in Okarina gegeten heb. De twee weken in juli dat Jeroen, Jessika en Marina hier waren hebben een hoop unieke, grappige, af en toe vermoeiende, leuke en mooie momenten opgeleverd, evenals een geweldige fotocollectie van ongeveer 1.000 foto’s (met name te danken aan Jessika). Zoals het een praatgrage Anika betaamt die graag alles deelt, bestaat het blog van vandaag daarom dan ook uit 10 korte verhalen over de leukste momenten, geillustreerd met precies 50 foto’s. Kiezen was nog nooit zo lastig.

1. Bloemen
Van de reeds genoemde 1.000 foto’s bestaat het overgrote deel uit foto’s van bloemen. Jessika haar hobby is namelijk bloemen fotograferen. Bloemen worden ook niet één keer op de foto gezet, maar minimaal drie keer, met verschillende camera standen, in zowel portret stand als landscape. Allemaal leuk en aardig, behalve dat het behoorlijk wat vertraging met zich meebrengt als je met je moeder en zus richting het zwembad in Zveçan loopt of noord-Mitrovica probeert te laten zien voordat je weer naar je werk moet. Vooruit, Jessika haar hobby heeft wel een aantal mooie shots opgeleverd, en de naar mijn mening mooiste twee kunnen hier dan ook niet ontbreken.

2. Rascal, de Kattenkoning
Eind maart heb ik een paar nachten mogen meegenieten met het gejammer van de krolse kat van mijn huisbaas, die gezien de vele nachten dat zij op mijn dak heeft zitten mauwen maar moeilijk aan de man kon komen. Gelukkig heeft een van de buurtkaters op een gegeven moment medelijden met het mormel gekregen, met als resultaat dat vanaf ongeveer half juni mijn voortuintje de speeltuin van het resulterende nestje is geworden. Van de vier jonkies die in juni tijdens het avondeten geregeld kwamen buurten is er helaas maar eentje overgebleven; de rest is of verkocht en/of met opzet verdronken, wat hier helaas de normaalste zaak van de wereld is.

Het poezenbeest wat overgebleven is, is door mij en collega Vladislav Rascal gedoopt. Rascal is een groot fan van klimmen; geregeld klimt hij zowel de boom in bij mij in de voortuin als de telefoonpaal in de tuin van mijn huisbaas, en mijn benen hebben vaak genoeg scherpe nageltjes te verduren gehad als meneer weer eens wat aandacht wilde. Van dat laatste houdt Rascal namelijk wel; toen moeders en Jessika hier waren was het beestje bijna elke dag wel in mijn voortuin te vinden, bij Marina of bij Jessika op schoot of parmantig rond flanerend voor de camera. Overigens ben ik door Rascal inmiddels alweer ingeruild voor de kleinkinderen van de huisbaas die op dit moment oma en opa bezoeken. De vuile verrader.

3. De tourist uithangen in Belgrado
Belgrado heeft een vrij saai busstation. Dat weet ik, omdat een tijd lang het busstation de enige plek in Belgrado was die ik met enige regelmaat bezocht. Gelukkig is daar eind juni verandering in gekomen toen Jeroen en de mannen een weekendje naar Belgrado kwamen, en Jeroen mij tijdens de twee weekenden in juni en juli dat hij hier in de regio was de gavere plekken van de stad heeft laten zien.

Als toerist samen met Jeroen door Belgrado rondzwerven beviel mij wel. Het is een mooie stad, met een rijke geschiedenis, interessante architectuur, diversiteit aan kunst, goed eten en over het algemeen geweldig weer. Vooruit, niet iedereen kan temperaturen tot 40 °C waarderen, maar ik wordt daar erg blij van. Net als zwerven door de hoofdwinkelstraat en door Kalamegdan park langs de toeristenstalletjes, het beklimmen van het oude Kalamegdan fort zelf, een bezoek brengen aan het Tito Museum, poseren voor het federale parlement om vervolgens weggejaagd te worden door de beveiliging, en ‘s avonds langs de Sint Sava wandelen.

Het tweede toeristenbezoek aan Belgrado Marina en Jessika was ook erg geslaagd. Het heeft wel wat om eerst zelf door een stad als Belgrado rondgeleid te worden, om daarna zelf als gids een aantal hotspots te kunnen laten zien. En om erg typisch alledrie met dezelfde dingen op de foto te gaan, zoals een uitkijkpost in Kalemegdan park, of een zuil met posters voor het concert van Robbie Williams in Zagreb. Tja, mijn moeder en ik zijn fan, en aangezien er ook een poster van zijn concert in Zagreb boven de ingang van ons hostel hing, moest dat ook vastgelegd worden. Net als de hond van het hostel, die al onze harten heeft weten te stelen. Het lieve beest is door Jeroen en mij tot ‘Lobbes’ gedoopt, al heet ze natuurlijk heel anders. Vraag me alleen niet hoe, ik kan het niet uitspreken, nog spellen.

4. Mitrovica ‘mijn stadsie’
In mijn vorige blog post over de Greenride heb ik het al gezegd, maar ik ben er best trots op dat ik de diversiteit, schoonheid en levendigheid van (delen van) Kosovo heb kunnen laten zien aan Jeroen, mijn moeder en zusje. Dat geldt natuurlijk ook voor Mitrovica. Na bijna zes maanden hier gewerkt en gewoond te hebben, voelt het stadje wel inmiddels als mijn tweede thuis. Dus ik heb enthousiast mijn drie bezoekers vrolijk meegenomen de heuvel op richting de Orthodoxe kerk, het Mijnwerkersmonument, het centrum van zuid, de twee IBCM campus locaties, mijn favoriete ijscoman, restaurants en natuurlijk de beruchte Mitrovica brug. Maar het mooiste is misschien nog wel dat na een dagje in Mitrovica rondgelopen te hebben Marina mij vertelde dat de stad – en met name het noorden – haar erg aan Noord-Italië in de jaren ’80 deed denken. Een groter compliment over Mitrovica kon collega Ivana niet verzinnen.

Het was ook vermakellijk om erachter te komen dat de verschillende reisgezelschappen op sommige punten duidelijk van voorkeur verschilden. Zo kon Jeroen wat betreft restaurants de rust van Okarina sterk waarderen, terwijl Jessika en mijn moeder juist de voorkeur gaven aan pizzeria Tiffany’s. Anderzijds was het interessant om te ontdekken dat zowel Jeroen als mijn moeder een duidelijke voorkeur voor noord-Mitrovica hadden als woonomgeving. Deels omdat het er veel groener is dan in zuid-Mitrovica, deels omdat het er rustiger is en mensen minder opdringerig zijn. Zelf stond ik daar eigenlijk niet meer zo heel erg bij stil; op een gegeven moment let je er niet meer op dat je in zuid constant wordt nagestaard door met name de mannen, of dat het daar best stoffig is, of dat er nog geregeld een pantersvoertuig van KFOR bij mij door de straat heen rijdt. Het zijn zaken waar ik nu dankzij de bezoeken van Jeroen en mijn moeder en zus wel weer sterker bewust van ben, en als ik er over nadenk ben ik het ook eigenlijk wel met Marina en Jeroen eens.

5. Kaarsje branden
Los van de grote rondleidingen door Mitrovica vond ik het zelf best bijzonder om samen met mijn moeder en zusje een kaarsje te branden in de Orthodoxe kerk in het noorden van Mitrovica. De kerk van Noord-Mitro blijf ik een van de mooiere kerken in noord-Kosovo vinden, juist omdat het een niet al te grote kerk is, en deze kerk op een of andere manier een bepaalde rust en bezinning uitstraalt. En ‘s nachts levert de kerk een mooi aanzicht op vanuit mijn voortuin. Het was een spontaan idee om een kaarsje te branden, en ik mag dan wel niet gelovig zijn, ik geef als eerste toe dat het een mooie manier was om even stil te staan bij onze dierbaren.

6. Herontdekken van Pristina
Naast de rondleiding in good ol’ Mitro konden bezoeken aan de hoofdstad van Kosovo niet uitblijven. Ik heb ooit eens in een eerder blog gezegd dat Pristina geen stad is waar ik dagenlang in rond kan dwalen, maar eerder specifieke plekken bezoek die iets unieks hebben. Dat is dan ook precies wat ik zowel met Jeroen, als Marina en Jessika gedaan heb. En net als bij Mitrovica het geval was, hebben de verschillende zwerftochten door Pristina en met name de middag met Jeroen mij verschillende plekken in Pristina doen herontdekken. Zo ziet de ontvangsthal van de nationale bibliotheek er best aardig uit en is de rest van de bibliotheek van binnen niet veel anders dan de gemiddelde universiteitsbibliotheek van de UvA. Zelfs de ‘honinggraten’ aan de buitenkant zien er door de ogen van iemand anders (en vooruit, diens fotobewerkingsprogramma) veel spectaculairder uit.

Natuurlijk heb ik alledrie ook meegenomen naar het ethnologisch museum van Pristina. Ik blijf erbij dat het echt een van de betere musea is in Kosovo en de collectie nog best groot is voor een museum dat bestaat uit het voormalige wooncomplex van de Gjinolli familie. En het is er gewoon gezellig wanneer je langshopt. De verschillende bezoeken hebben in ieder geval geweldige foto’s opgeleverd, waarvan een groepsfoto van de drie dames, en een foto van Jeroen met een Plis op zijn hoofd.

7. Misdaad en straf
Toen Jeroen en ik in Pristina rondzworven, kwamen wij uit bij een van de rechtbanken van Pristina. Meestal valt er bij de rechtbanken weinig te zien als je er langsloopt, maar die middag werd de rechtbank in kwestie streng beveiligd door een hoop zware jongens van het lokale SWAT-team en sluipschutters op het dak, terwijl er zich tegenover het gerechtsgebouw een groep journalisten verzameld had. Een tijd lang was er weinig te zien, tot er ineens onder het geloei van sirenes een geblindeerde politiewagen aan kwam rijden. De verdachte (die terecht stond voor een redelijk gruwelijke moord) kregen de journalisten niet te zien, maar dat verhinderde hen en aanwezige Nederlandse dame niet om toch wat foto’s te schieten. Vooruit, mijn foto’s waren van de leden van het lokale SWAT-team, die zagen er veel gaver uit dan iemand verstopt onder een zwarte jas.

8. Pizza eten bij ANIKA
Natuurlijk konden zowel de middag die ik met Jeroen in Pristina doorgebracht heb als het uitje naar Pristina met Marina en Jessika niet anders dan eindigen met een flinke pizza bij ANIKA Pizzeria. Het oordeel van het reisgezelschap: prima tent, en de ANIKA pizzeria en ANIKA salade smaken prima. Als naamgenote van deze fastfood toko ben ik daar natuurlijk erg tevreden mee.

9. De heuvel op in Prizren
‘Ulgh, wat is het steil zeg’; ‘Moeten we helemaal omhoog lopen?’; ‘We moeten even pauze houden hoor.’ Drie veelgehoorde uitspraken van met name Jessika toen ik met Marina en Jessika omhoog richting de kasteelruïnes van Prizren liep. Vooruit, na bijna zes maanden in een land gewoond te hebben wat alleen maar bestaat uit bergen en heuvels, hoor je mij niet meer klagen over een steil heuveltje, maar het blijft wel leuk om anderen te horen zuchten en steunen. En misschien ook wel terecht; het pad richting het oude kasteel van Prizren is best steil. Maar het uitzicht over de gehele stad is dat nare klimmetje langs de onder andere de in 2004 verwoeste Servische wijk meer dan waard.

Overigens vind ik zelf Prizren een leukere stad dan Pristina, maar over Prizren zal ik nog wel een keer wat schrijven als ik ooit nog een keer aan toekom. Het was in ieder geval erg gaaf om mijn moeder en Jessika deze stad te kunnen laten zien, om met zijn drieën langs de Prizrenska Bistrica te slenteren en natuurlijk te shoppen in een van de filigree juwelierzaken. Zowel Jessika als Marina zijn geslaagd in het vinden van een mooie ring en een bedeltje, ik wacht tot de eerst volgende keer dat Jeroen hier is.

10. Zwemmen in Zveçan
Een laatste absoluut hoogtepunt was zwemmen in Zveçan. Ik heb zowel Jeroen, als mijn moeder en zus meegenomen naar het oude Trepça zwembad in Zveçan, aan de andere kant van de berg waarop de kasteelruïnes liggen. Zwemmen in de open lucht is toch wel uniek met een grote berg met daarbovenop oude kasteelresten als uitzicht. Ook leuk was om – net zoals in Prizren – het gezucht en gesteun aan te moeten horen van met name het jongste lid van mijn bezoekers toen we weer een aantal heuvels over mochten lopen om bij het zwembad te komen (al had Jeroen het de eerste keer ook niet makkelijk). Nog leuker was om te ontdekken dat Jeroen en Jessika allebei geen helden zijn when confronted met buitenwater van 23°C, terwijl Marina en ik gewoon zonder te morren onze baantjes trokken.

Enfin, dit was een kijkje in twee supergave weken. Ik heb er echt van genoten met een grote G, waarvoor natuurlijk veel dank aan Jeroen, Jessika en Marina. Faleminderit!

Intussen ben ik ook wel weer toe aan weer een goede vakantieperiode; workshops over business development, zwembadbezoeken en fietstochten naar Skenderaj zijn leuk, maar van mij mag mijn zomervakantie morgen beginnen. Gelukkig heb ik nog maar een week te gaan, dan ga ik samen met Jeroen voor twee weken door de zuid-westelijke Balkan reizen. We zullen onder andere Podgorica, de Baai van Kotor, Dubrovnik en Split bezoeken, eilandhoppen voor de kust van Dalmatië, en meerennen in de fun run van de Halve Marathon van Sarajevo. Ik heb er zin in!

Dikke kus,

Anika